بسم الله الرحمن الرحيم

Çağ-Çağ deresi (Nusaybin)

Sa’di Şirâzi (r.a.) nın “Gülistan” adlı kitabından kısa bölümler- 10

Hikâye;
-“Bir gurup eşkıya bir dağa yerleşip, gelip geçen kervanları soyuyorlardı. O beldenin halkı onlardan usanmıştı. Üzerlerine gönderilen askerler, arazının dağlık olması yüzünden onları yakalayamamıştı. Eşkiyanın saklandığı yere ulaşmak çok güçtü. Çünkü sarp dağın tepesini sığınak yapmışlardı. Halk birbirleriyle, bunlarla nasıl başa çıkabilecekleri hakkında meşveret ettiler. Sonunda onların bulunduğu yerin yakınlarına bir gözcü diktiler. Bir gece bu eşkiyalar bir yeri soymak için gittiler. O zaman gözcü gelip durumu bildirdi. Güçlü kuvvetli birkeç yiğit, onların saklandıkları yerin oyuklarına gizlendiler.

Eşkiyalar, çalıp çırptıkları mallarla dönüp geldiler. Çok yorgun olduklarında uyuya kaldılar. Oyuklara saklanan yiğitler onları kıskıvrak yakaladılar.

Ertesi gün padişah huzuruna çıkarılan eşkiyaların hepsinin öldürülmesine karar verildi. Aralarında bir çocuk vardı. Daha çok küçüktü. Padişahın huzurunda bulunan vezirlerinden biri bu çocuğun afedilmesini isteyerek;

-“Bu çocuk daha ömrünün baharında, daha dünyadan bir şey anlamamış. Çocuğun affını padişahımın cömert ve keremli ahlakından dilerim.” Dedi.

Padişah bunu uyguın görmiyerek;

-“Karakteri bozuk kimseler, iyilerin nûrundan istifade edemezler. Kabiliyeti olmayan bir kimseyi terbiye etmeye çalışmak, kubbe üzerine ceviz durdurmaya çalışmak gibidir. En iyisi bunun gibi insanların nesillerini tüketmelidir. Böyle yapmak ateşi söndürüp korunu bırakmak ve yılanı öldürüp, yavrusunu saklamak demektir. Bu da akıllı kişinin işi değildir.” Dedi.

Vezir, padişahın bu sözlerini beğendi ve şöyle dedi;

-“Dediğiniz doğrudur ve gerçektir. Bu eşkıya ile düşüp kalktığı için onların huyunu alır. Fakat ben sanıyorum ki, bu genç iyilerle beraber olursa iyi ahlaklı olur. Daha çocuktur

Peygamber efendimiz (Sallallahu aleyhi ve selem) bir hadis-i şerifte;

-“Bütün çocuklar, Müslümanlığa uygun ve elverişli olarak dünyaya gelir. Bunları sonra anaları, babaları Hiristiyan, Yahudi ve dinsiz yaparlar.” Buyuruyor.

Farisi kı’ta tercümesi;

-“Kayıbetti Peygamberin âilesi olma şerefini,
Kötülerle arkadaşlık ettiği için Hazret-i Lût’ın eşi.
Eshab-i Kehf’in köpeği onlarla olunca beraber,
Kavuştu haşr olunma şerefine, mü’minlerle beraber.”

Vezirin bu sözlerini padişahın hzururnda bulunanlar desteklediler. Bunun üzerine Padişah;

-“Bunu uygun bulmuyorum ama, haydi sizin hatırınız için bağışladım.” Dedi.

Böylece vezir, çocuğu alıp evine götürdü. İyi bir şakilde doyurdu. Bir hoca tutup en güzel şekilde terbiye etti. O kadar iyi yetiştirdi ki, herkes onu medh ediyordu.

Vezir, padişah’a;

-“O bağışladığınız genç, akıllı kimselerin terbiyesinde edebli bir kişi oldu. Eski kötülüklerinden hiçbir eser kalmadı.” Dedi.
Padişah vezirin sözlerine gülerek şu beyti söyledi;

-“Kurt yavrusu insanlar arasında büyüse bile,
Kurt olur en sonunda, gösterir kurtluğunu yine.”

İki yıl bu ahval üzere geçti. Çocuk bayağı büyüdü. Mahalledeki birtakım ahlaksız kişilerle arkadaşlık yapmaya başladı. Onların gurubuna dahil oldu. Oğlan bir fırsatını bulunca, veziri ve iki oğlunu öldürdü. Vezirin evinden bir miktar para ve eşya alarak, babası gibi eşkiyalığa başladı.

Bunun üzerine padişah şöyle dedi;

-“Nasıl ki kötü bir demirden iyi bir kılıç olmazsa, kötü bir insan da Allah-u Teâlâ’nın sevgili kulu olan bir evliya tarafından terbiye edilmedikçe, iyi bir insan olamaz.”

Devam edecek…

İslam âlimleri ansiklopedisi

Kaynaklar;

(Sa’di Şirâzi (r.a.) nın “Gülistan” adlı kitabından alınmıştır)

Allah-u Teâlâ hazretleri bizleri ve sizleri sa’d-i Şirâzi (Radiyallah-u anhu) nın hürmetine günahlarımızı af eylesin. Amin  Verilen ni’metlere karşı şükür edip tefekkür eden ve onların hikmetlerinden ibret alan kullarından eylesin. Amin

Fuad Yusufoğlu