بسم الله الرحمن الرحيم

Girnavas (Cintepesi) Mevki-i Nusaybin

Ca’fer-i Sadık (Radiyallah-u anh)- 9

Hazreti İmâm-i Ca’fer-i Sadık (r.a.) mütevazi ya’ni çok alçak gönüllü idi. Kimseyi incitmezdi. Her mü’mini kendisinden daha kıymetli bilirdi.

Bir gün kölelerini çağırdı. Onlara dedi ki;

-“Geliniz, sizinle sözleşelim. Kıyamet günü içinizden hanginiz kurtulursa, onun diğerlerine şefaatçi olması için birbirimize söz verelim.!”

Köleleri;

-“Ey Allah-u Teâlâ Resulunun evladi! Sizin bizim şefaatımıza ihtiyacınız yoktur. Dedeniz Muhammed (Alayhis selam) bütün insanların ve cinlerin şefaatçısıdır.”

Bunun üzerine Ca’fer-i sadık (r.a.);

-“BEN BU AMELLERİMLE, İŞLERİMLE YARIN KIYAMET GÜNÜNDE CEDDİMİN YÜZÜNE BAKMAYA UTANIRIM.” Buyurdu.

İmâm-i Ca’fer-i sadık (r.a.) bir müddet halvet (yalnızlık) halinde kalmış, evinden insanlar arasına çıkmamıştı.

Evliyanın büyüklerinden Süfyan-i servi (r.a.) evine gelip;

-“Ey Resullah (Aleyhis selam) ın torunu! İnsanlar bereketli nefesinizden, faydalı sohbetinizden mahrum kaldı. Niçin uzlete çekildiniz?” deyince

Ca’fer-i Sadık (r.a.) buyurdu ki;

-”Şimdi böyle gerekiyor. (Zaman bozuldu ve dostlar değişti) Sözümüzün hakikatı meydana çıktı”

Ve şu iki beyti okudu;

-“Geçen gün gibi geçti gitti. Vefa da,
İnsanların kimi hayal, kimi ümit peşinde.”

Dostluk, vefa görünüşte kaldı aralarında,
Fakat kalbleri akreplerle dolu gerçekte.”

Devam edecek…

İslam âlimleri ansiklopedisi

Allah-u Teâlâ hazretleri (c.c.) Bizleri ve sizleri Ca’fer-i Sadık hazretleri (Radiyallah-u anh) hurmetine günahlarımızı afv eylesin. Amin

Fuad Yusufoğlu