بسم الله الرحمن الرحيم

Dara harabaleri (Mardin)

Üveys-ül Karani (Radiyallah-u anh)- 8

Üyes-ül Karani (r.a.);

-“Ey Hayyan’ın oğlu! Baban öldü, Adem aleyhis selam, Davûd aleyhis selam, Muhammed Resulullah (Sallallahu alaeyhi ve selem) öldüler. Haklifesi Ebû Bekir (r.a.) öldü, Kardeşim Ömer-ül Faruk (r.a.) öldü. Ah Ömer!.. Ah Ömer!..” dedi.

Ben;

-“Allah sana rahmet eylesin, Hazreti Ömer (r.a.) ölmemiştir.” Dedim.

Veysel Karani (r.a.);

-”Allah-u Teâlâ hazretleri c.a.), onun öldüğünü bana bildirdi.” Dedi

Ve devam etti.

-“Ben ve sen ölülerdeniz.” Salavat okuyup, kısa bir dua yaptı

Ve vasiyettim şudur ki;

-“Allah’ın kitabını ve onda bildirilen sırat-ı mustakimi (doğru yolu) elden bırakma ve ölümü bir an unutma. Kavmine ve akrabana varınca onlara nasihat et ve Allah’ın kullarına öğüt vermekten geri durma. Ehl-i sünnette uymakta bir adım ayrılma ki,dinini kayıp edersin de haberin olmaz ve Cehennem’e düşersin.” Dedi.

Sonra birkaç dua daha etti ve sonra;

-“Git Harem bin hayyan, bir daha ne sen beni gör, ne de ben seni. Beni dua ile hatırla, ben de seni dua ile anarım. Sen bu taraftan git, ben de şu taraftan gideyim.” Dedi.

Bir zaman onunla gitmek istedim Bırakmadı. Gitti. Ağlıyordu. Ben de ağladım. Ardından baktım durdum. Gözden kayıboluncaya, şehre girinceye kadar baktım. Hala ondan haber alamadım.

Bana;

-“Benimle en çok konuşan Hazreti ömer kardeşim ile Hazreti Ali dir (Radiayallah-u Anhüma)” demiştir.

Veysel Karani (r.a.), Mekke’de hac yapıp, Medine’ye gidince;

-“İşte Resûlullah (sallallahu aleyhi ve selem) in türbesi burasıdır.” Diye kendisine gösterildi.

Üveys-ül Karani kendinden geçerek düşüp bayıldı.

Ayılınca;

-“Beni buradan götürün. Resulullah (sallallahu aleyhi ve selem) in medfun bulunduğu bir beldede benim için yaşamanın tadı olmaz.” Demiştir.

Rebi’ bin Haysem (r.a.) anlatır;

-“Üveysi (r.a.) görmeye gittim. Sabah namazında idi. Bitirdi. Tesbihlrin sonuna kadar bekleyeyim dedim. Kuşluğa kadar kalkmadı. Sonra kalkıp kuşluk namazını kıldı. Öğle oldu, öğleyi kıldı. Velhasıl üçgün namazdan kalkıp, dışarı çıkmadı. yemedi, uyumadı. Dördüncü gece O’na kulak verdim. Gözüne uyku gelmişti. Derhal münacata başladı,

Ve;

-“Ya Rabbi, çok uyuyan gözden, çok yiyen karından sana sığınırım.” Dedi.

Ben de;

-“Bana bu yeter.” dedim ve halini bozmadan kalkıp gittim.

Devam edecek…

İslâm âlimleri ansiklopedisi

Allah-u Teâlâ hazretleri (c.c.) Bizleri ve sizleri Üveys-ül Karani (Radiyallah-u anhu) nun şefaatına nail eylesin. O yüzü suyu hürmetine günahlarımızı afv eylesin. Amin

Fuad Yusufoğlu